Kahve kokusu
Ben kahveyi sevmezdim. Ne zaman kızlarla toplaşsak bir türk kahvesi içelim deseler ancak o zaman gelirdi aklıma o rengine adını vermiş toz yumağı. Basardım şekeri içine ancak öyle tahammül edebilirdim tadına çünkü. Dışarda bir yerde otursak hani şu günümüz zamane kahvecilerinden birinden en şuruplu ne var onu alırdım elime, sonuna kadar da zor içerdim oda para verdim diye. Sonra o geldi. Sade, acı, şekersiz kahvelere bal tadı verdi elleri. Önceleri yabancıladı bu tadı damağım. Kabul etmedi tükürmek istedim. Ama bir yudum daha aldım ürkek gülüşünün hatrına. Bir yudum daha. Bir yudum daha. Şimdi bu bağımlı olduğum tad damağımda anlıyorum herşeyi. O bankta soğutulan çaylar yabancıymış bana. Ben bir ahmet ümit romanının ara satırında, bir kahve fincanında, bir bardak sütte kendimi aramışım. Yolum bitti aradığımı buldum diyemem. Ama yolum yoluna değdi. Gelecek hakkında hesap kitap yapıp hayaller kuracak kadar genç değilim. Bu hikaye hiç yazılmaz belki ama belki "yukarlardaki adı m